همه جا تقسیم، همه جا ایستادگی!
حزب
عدالت و توسعه ترکیه یا همان آک پارتی را 10-12 سال قبل سه نفر از اعضای
سابق حزب رفاه (حزب اربکان) با همکاری هم به راه انداختند: رجب طیب
اردوغان، بولانت آرینچ و عبدالله گل. این سه هنوز بلندپایه ترین اعضای حزب
عدالت و توسعه اند، گرچه در سالهای اخیر اردوغان دست بالا را در تصمیم گیری
های حزب صاجب شده است. امروز بولنت آرنچ از مردم به خاطر برخورد پلیس
معذرت خواست. عبدالله گل هم گفته که پیام مردم معترض را شنیده. اینها
گامهایی مثبت بود. تنها کسی که هنوز کوتاه نیامده و از قضا اصل اعتراضات
متوجه اوست رجب طیب اردوغان است. عدالت و توسعه برای آنکه دچار بحرانهای
جدی تر نشود و فرونپاشد باید دو اصلاح اساسی در برنامه ها و ساختار خود
انجام دهد: اول آنکه ساختار حزب از شکل هرمی و مستبدانه (مدل خامنه ای ای!)
باید به صورت افقی و دموکراتیک تغییر شکل دهد. یعنی دیگر اردوغان نباید
همه کاره حزب باشد، بلکه تصمیمات حزب بر اساس خرد جمعی اعضای آن گرفته شود.
در این راه بولانت آرینچ و عبدالله گل نقش بسیار مهمی خواهند داشت.
دیگر آنکه آک پارتی باید از تحمیل سیاستهای محافظه کارانه،
و سبک زندگی خاص مذهبی سنتی، بر جامعه دست بردارد و قبول کند که عیسی به
دین خود، موسی و بی دینها هم به دین خود. وارد اتاق خواب مردم نشود
(اردوغان گفته بود سه تا بچه دنیا بیاورید)، در میگساری مردم دخالت بیجا
نکند (اخیرا در مجلس عدالت و توسعه قانونی تصویب کرد که فروش مشروبات الکلی
از 10 شب تا صبح ممنوع است. تصویر سیگار و الکل در تلویزیون سانسور می
شود)، به مردم نگوید چه لباسی بپوشند و چه نپوشند (اخیراً اردوغان تیکه
انداخته بود که دولت خوشش نمی آید برخی دخترها لباس باز می پوشند)، و محیط
زیست و تاریخ را پاس بدارد و پارکها و اماکن تاریخی را به مرکز خرید بدل
نکند (قضیه گزی پارکی در میدان تقسیم).
ترکیه هرچه هست حساب و
کتاب دارد. این همه تظاهرات شده (شاید جز یک مورد در شهر آنتاکیا که آن هم هنوز
قطعی نیست و متاسفانه موجب مرگ یک جوان شد) جز گلوله گاز اشک آور گلوله دیگری به سمت مردم شلیک نشده. البته خیلی ها این روزها اشک آور تنفس کرده اند. دلم
می سوزد برای مردم کشورم که حاکمانش قدری مستبدند که حق یک رای دادن
آزادانه و معمولی را هم این روزها از آنها دریغ کرده اند. استبداد اردوغان
با همه محافظه کاری و اسلامگرایی اش صد شرف بر استبداد ولایت مطلقه فقیه
دارد. هرچه باشد نخست وزیر ترکیه هر چند هفته یکبار خود را در معرض سئوالات
آزادانه خبرنگاران قرار می دهد. فقیه مطلقه و مستبد ما در این 24 سال
حکومتش یک بار افتخار نداده با خبرنگاران مصاحبه رودرو کند.
پی نوشت - همه جا تقسیم، همه جا ایستادگی (her yer taksim her yer direniş) یکی از اصلی ترین شعارهای تظاهرکنندگان این روزهاست. من ابتدا دیرنیش را مقاومت ترجمه کرده بودم. به نظرم ایستادگی ترجمه قشنگ تری است و عنوان پست را بر این اساس ویرایش کردم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر