گفتگو میان روشنفکران فارسی نویس و انگلیسی نویس

دارم خواندن مقاله مجتبی مهدوی با عنوان "گرایشهای پسا اسلامگرایانه در ایران بعد از انقلاب" را تمام می کنم. خواندن این مقاله برایم لذت بخش است، و معلوم است مهدوی تسلط خوبی بر آرای کسانی چون علی شریعتی و عبدالکریم سروش و احسان شریعتی و .. دارد. اگر اشتباه نکنم دکتر مجتبی مهدوی را که در آلبرتای کانادا در دپارتمان علوم سیاسی مدرس است را کمتر کسی از قشر کتابخوان در داخل ایران بشناسند، جز عده قلیلی که مقالات در مورد سیاست ایران به زبان انگلیسی را تعقیب می کنند. هکذا این احساس ناشناخته ماندن هنگام مواجهه با اندیشه های جالب توجه آصف بیات در مورد پسااسلامگرایی بهم دست می دهد. توگویی نوعی گسست ارتباطی میان روشنفکران ایرانی که زبان فارسی می نویسند و بالطبع مخاطب داخلی زیادی دارند، و روشنفکران ایرانی مقیم خارج کشور که به انگلیسی و اکثرا برای ژورنالهای تخصصی می نویسند، و مخاطبانشان بیشتر بین المللی هستند تا فارسی دانان، هست. 

سئوال بسیار مهم آن است که آیا راهی وجود دارد که این شکاف را در ایران پرکنیم تا گفتگویی زنده تر میان روشنفکران فارسی نویس و انگلیسی نویس و مخاطبانشان دربگیرد؟ 
البته از نوشته مهدوی معلوم است که برخی انگلیسی نویسها نوشته های فارسی نویسها را خیلی دقیق می خوانند. ولی آیا اولاً این در مورد همه انگلیسی نویسها صادق است؟ شاید مهمتر آنکه آیا فارسی نویسها هم برعکسش را رعایت می کنند؟

مشخصات مقاله خواندنی مجتبی مهدوی:
Mojtaba Mahdavi, Post-Islamist Trends in Postrevolutionary Iran, Comparative Studies in South Asia, Africa and the Middle East,